Everybody was well dressed and everybody was a mess

Somewhere ass dem Sofia Coppola säi véierte Film. D’Regisseurin huet bewisen dass si net am Schied vun engem scho bal iwwermächtege Papp stoe muss, mais sech duerchaus och selwer behaapte kann. Virun allem dierft dat mat Lost in Translation kloer gi sinn, en Film den a villen Hisiichte schéin, traureg, ästhetesch ëmwerfend an iwwerhaapt a souwisou beandrockend wor. Allerdéngs huet dëst Meeschterwierk Moossstäb gesat, un déi een nëmme schwéier erukomme kann am weidere Schafen. De Nofolger Marie-Antoinette war e charmante Film, hat awer qualitativ näischt mam Virgänger ze dinn. Ëmsou méi wore Kritiker a Cinéphiler gespaant op dëst neit Wierk an hu gehofft et kéint u Lost in Translation uknäppen.

The Social Network

De Facebook Film. Sou wäerten en wuel vill Leit nennen. Net nëmmen simplifizéirend ass dat, mais wann een den Film bis gesinn huet och nach deelweis falsch. Dem geschaten David Fincher säin neitst Wierk ass menger Meenung no net manner ewéi en Meeschterwierk. An engem moeren Kinosjoer an dem ech oft schon baal liicht depressiv aus dem Cinéma gang sinn  (Dir erënnert Iech unn divers Filmer ewéi Kickass oder leider och Inception) ass et schéin sech einfach duerno ze soen, oder wéinstens no enger kuerzer Denkzäit anzegestoen, ‘ Ahhhh! Do ass en, den gudden Film!’.

Populär ass en wuel elo schonn, behandelt en dach en Thema dat eis all, an ech soen elo all, well 500 Milliounen Mënschen bei mir dat Wuert eropbeschwieren, ugeet an och betrëfft. Kontrovers ass en och, ‘t wees een net wierklech wéi wäit den Fincher wat derbäi gefléckt huet an wéivill wouer ass. Ofgesinn dovunner ass d’Thema ‘Sozial Netzwierker’ den Moment relativ beléift an den Medien, wéi kéint et dat och net sinn, well et ouni zweifel eng ganz Reih ethesch Froen opwierft an nunmol jiddfreen op déi eng oder aner Art doranner involvéiert ass.

Somewhere, a film by Sofia Coppola

Ech sinn an der lescht en béist Meedchen an posten nëmmen Videos. Hei kënnt nach een:

When you’re strange

Lynch & Dior

Dem David Lynch säin Kuerzfilm fir Dior mam Marion Cotillard, Lady Blue Shanghai:

Sex and the City

Säit ongeféier sechs Joer (jo, ech wor véierzéng) sinn ech grousst Sex and the City Fangirl. Ech soen dat net nëmmen well ech gären schéin Kleeder, ‘t Virstellung vun New York an Gossip hunn. Och. Mä do gëtt et esou vill méi. Fir mech huet d’Serie véier Fraen gewisen, déi berufflech, sexuell an kulturell engagéiert an fräi sinn. D’Carrie an seng dräi Frëndinnen Samantha, Charlotte an Miranda woren an dësem Format besonnesch an eenzegaarteg direkt, intelligent, interesséiert, vulgär an kultivéiert zugläich. Direkt ouni eekleg ze sinn, zeréckhalend ouni Prüderie ze weisen, gekränkt duerch Léift ouni an Lethargie ze verfalen, schéin ouni perfekt ze wierken – net makellos an dach ëmmer erëm iwwerraschend an interessant wor d’Serie. Vill Fraen kënnen sech mat verschiddenen Säiten an den Charakteren identifizéieren, sief et d’Samantha dat Männer konsuméiert ewéi aner Mënschen Parfumséchantillons an d’Häerz um rechten Fleck huet, d’Miranda dat berufflech zielstrebeg, direkt, klug an herb wierkt, d’Charlotte, eng liicht onsécher, kultivéiert, zeréckhalend, deels konservativ Fra an schliisslech d’Protagonistin Carrie, moudbewosst Vogue Rédactrice, talentéiert sech ëmmer nees an penibel Situatiounen ze bréngen, eng Romantikerin déi duerch sechs Staffeln duerch versicht un seng grouss Léift (denMr. Big) ze kommen an dobäi an déi verschiddenst Richtungen gedriwwen gëtt.

Inception

Ech empfannen grad en wonnerbar intensivt Gefill vun Firfreed an (hoffentlech geet dat gutt) héichen Erwardungen.

The Office

Ech sinn en groussen, groussen, groussen … Serienfan. Niewt all time favourites wéi Scrubs, Friends, Sex and the City, Twin Peaks, Black Books, Black Adder, Deadwood, Fawlty Towers kucken ech den Moment gären How I met your Mother, Glee, In Treatment, Breaking Bad an United States of Tara. Fir der nëmmen en puer ze nennen. Seit méi wéi zwee Joër kucken ech allerdéngs eng Serie, déi en immensen Androck bei mir hannerlooss huet an mech konstant iwwerzeegt. D’Ried ass vun The Office (d’amerikanesch Versioun). Wen déi däitsch Versioun kennt, Stromberg, wees grosso modo wourëms et geet. De Bureau Alldaag vunn enger Paper Company, ‘Dunder Mifflin’ gëtt op dokumentaresch Art duergestallt. Keng Studio Audience, keen Hannergrondlaachen (immens agréabel). Den Ricky Gervais ass Executive Producer (heen huet d’britesch Versioun vun The Office an d’Wee geleet) zesummen mam Greg Daniels, den ënner aanerem schon bei The Simpsons matgeschafft huet. De Steve Carell spillt den Michael Scott, Chef vun hirer Branch.

In Treatment

Virun en puer Méint sinn ech op In Treatment opmierksam ginn, eng HBO Serie déi den Moment an Däitschland op 3Sat ausgestrahlt gëtt. Ufanks duecht ech, ‘t wier wuel éischter dreschen, vu dass den Plot immens simpel an onopreegend kléngt. Et geet ëm d’Gespréicher tëscht engem Psychotherapeut (den Paul) an sengen Patienten. Séier hunn ech awer gemierkt, dass d’Charakteren immens interessant Mënschen sinn, dass hir individuell Geschichten spannend, emotional mathuelend an

La violence

Ech hunn ënnerhalb vun enger Woch zwee Filmer gesinn, déi meng Nerven immens strapazéiert hunn. Do wor engersäits Kick Ass an anersäits Law Abiding Citizen. Iwwer Kick Ass wëll ech hei net vill Wieder verléieren, et wor den éischten Film bei dem ech erausgaangen sinn, well ech serieux Angscht hat mir géif et schlecht ginn (nennt mech roueg kriddeleg). Ech hunn en iwwerméisseg an virun allem onnéideg vulgär an brutal fonnt, ‘t woren en puer gelongen Witzer derbäi, mä gréisstendeels wor ech nëmmen enttäuscht.